ایرانیان از دیرباز علاقه و توجهی خاص به نمایشگاه داشته‌اند بیشترین نمایشگاه های سده‌های گذشته ایران در کنار بنادر بزرگ و یا شهرهای بزرگ که بر سر راه کاروانهای تجاری قرار داشته برپا می‌گردید. بازارهای مکاره غیر از بنادر و شهرهای بزرگ در مسیر راههای بازرگانی همچون جاده ابریشم که از ایران عبور می‌کرد نیز برپا می‌شد که ایرانیان با ایجاد کاروانسراها موجب رونق این بازارها بودند.
با تمرکز قدرت در دوران هخامنشی و وضع قوانین گمرکی و بندری و عوارض در دوره ساسانیان برپایی نمایشگاه ها در ایران شکل تازه‌ای به خود گرفت. در دوره صفویان بازاری به سبک نمایشگاه در اصفهان شکل گرفت، در دوره قاجاریه به همت عباس میرزا نمایشگاه بزرگی در تبریز برپا شد که در آن مصنوعات ایران به نمایش درآمد، در این نمایشگاه بازرگانانی از ممالک روسیه و عثمانی نیز حضور داشتند ناصرالدین شاه در سفر اول خود به غرب در سال 1248 هجری از نمایشگاه وین در کشور اتریش دیدن کرد و با دیدن این نمایشگاه بسیار به شوق آمد و بعد از بازگشت به ایران تصمیم گرفت همچون اروپائیان محل دائمی برای نمایشگاه ها ایجاد کند.
مشارکت ایران در نمایشگاه های خارج از کشور برای اولین بار، به سال 1851 مصادف با برپایی نمایشگاه قصر بلورین لندن بر می‌گردد که با اعلامیه میرزا تقی خان امیر کبیر صاحبان صنایع در این نمایشگاه شرکت و کالاهای ایرانی را از جمله پارچه‌های قلمکار، فرش و صنایع دستی، کاشی و انواع خشکبار به نمایش گذاشتند.
نخستین گام مفید در تحقق بخشیدن اندیشه برگزاری نمایشگاهها در سال 1337 برداشته شد، این نمایشگاه توسط دولت و صاحبان صنایع ایتالیا برگزار و هزینه آن نیز توسط آنان تأمین و پرداخت شد. در سال 1343 قانون تشکیل شرکت سهامی نمایشگاههای بین‌المللی تصویب و در سال 1348 نمایشگاه بین‌المللی آسیایی با مشارکت 33 کشور در تهران برگزار شد. بعد از برگزاری سه نمایشگاه آسیایی در سال 1352 اولین نمایشگاه بین‌المللی تهران برپا شد که تا سال 1379 بیست و شش نمایشگاه بین‌المللی بازرگانی در تهران برگزار شده است و از سال 1380 به صورت اختصاصی برگزار می‌گردد.
